11. desember

“Lítla Marin droymdi, hon sá eitt jólatræ,

sum stóð einsamalt á eini fløtu.

Har kom mamman gangandi og festi ljós í tað,

tá ið skýming fór at káma gøtu.

Ljósini tey skinu, og tá var træið bjart,

á tess greinum lýstu heimsins stjørnur,

blankar, sum tá tú tær um veturnætur sært,

og tá glerið leggur lok á tjørnir.

Fram har gingu vættrar yvir frystan svørð,

fóru tær at dansa har um træið;

sungu tær um vetrardýrd og jólafrið á jørð.

Marin lýddi hugtikin á lagið.

Og so fór at kava - og so var træið skrýtt,

flykrur løgdust lið um lið á greinar;

hvítar vóru gøturnar, fløtulendið hvítt,

Hvítar túgvur, hvítir allir steinar.

Fuglar komu flúgvandi, bóru bond og fløgg,

tað var sum tað - átti alt í lagi -,

eisini so bóru teir so fjálg og vøkur pløgg,

sum teir løgdu varliga á træið.

Marin lá og droymdi, men vaknaði av tí,

mánin lýsti gylt á kinn og enni;

tá fór hon at smílast, tí brosandi og blíð

har stóð mamman framman fyri henni".

(“Lítla Marin droymdi”, Lesibók til 3. skúlaár, 1. partur, Føroya Skúlabókagrunnur, 1981)